Veel mensen kennen Jip Wijngaarden (Amsterdam, 1964) nog uit het verleden toen ze de rol van Anne Frank vertolkte of uit haar latere films. Op enig moment is ze weer teruggekeerd naar haar oorspronkelijke liefde: Beeldende kunst.

Jip is onmiskenbaar een narratieve schilder want zonder verhaal is er voor haar geen schilderij. Haar werk is vaak doordrenkt met thema’s uit de Bijbel en de Joodse traditie, maar ze veronderstelt niet dat het publiek deze achtergrondkennis per se nodig heeft om haar werk te ervaren. Ze richt zich niet op een specifieke doelgroep en vindt dat haar schilderijen zowel begrepen kunnen worden door degenen die de symboliek kennen als door mensen die dat niet doen. Voor haar staat de ervaring van pijn, troost, trauma en hoop centraal, en deze emoties zijn toegankelijk voor een breed publiek, ongeacht hun bekendheid met de religieuze context.

Als kunstenaar is ze van alle markten thuis, ze gebruikt alle mogelijke middelen en technieken om haar ideeën vanuit schetsen vorm te geven. Ze heeft zelfs Hebreeuws geleerd om maar vat op de Bijbelse verhalen te krijgen. Ze werkt op een vrije manier zonder zich vast te klampen aan strenge schilderkunstige wetten of regels. Ze gebruikt wat ze ziet en wat ze vaak eerder al bedacht en soms toegepast heeft. Haar schilderijen hebben vaak een fors formaat, veelal meer dan een vierkante meter. Logisch als je ziet wat ze allemaal te vertellen heeft. Het zijn grote en voor haar belangrijke thema’s die ze voor het voetlicht wil brengen. Ze struikelt in haar verteldrift als het ware door haar bibliotheek van beelden die ze in haar hoofd heeft. Ze gebruikt letters, woorden en symbolen maar ook opgeplakte stukken papier of stof en krast ze letterlijk in de verf; alles ten dienste van het beeld, het eindresultaat.

Haar kracht ligt hierin dat ze emotie en beleving kan overbrengen ook al is het onderliggende verhaal niet meteen duidelijk. Als kijker ben je dan geneigd een beetje verder te zoeken en loop je in gedachten een stukje met Jip mee of je gaat zelf verder op onderzoek uit. De titel geeft vaak al enige richting en zo kom je dan uit bij het verhaal dat zij ons wil vertellen.